Dit jaar eens geen Botswana. Nogal een besluit voor ons "Botswana-verslaafden". En als we dan niet naar Botswana gaan, dan moet het natuurlijk wel een passend alternatief worden. Na lang zoeken vonden wij dat; Jamaica. Naast een relexate sfeer, prachtige stranden en jointjes, heeft Jamaica ook prachtige natuur. Een mooie combinatie dus! Onderstaand een kaartje met de gebieden die wij zouden willen bezoeken.
Uiteraard gaat ook deze keer weer de nodige foto apparatuur mee, maar we doen het wat rustiger aan. 1 camera en 3 objectieven moet genoeg zijn. Misschien plaatsen we tussendoor nog wat fotootjes, en anders zien jullie ze natuurlijk als wij terug zijn.
Dag 1, vertrek naar Brussel
Op zaterdag was het zo ver; de reis zou beginnen. Eerst kwamen de ouders van Richard in huis, want die zouden tijdens de vakantie op het huis, de honden, de katten, de paarden en de kippen passen (had werken dus!). Na de laatste overdracht sprongen wij in de auto richting Brussel. De vlucht zou zondagochtend om 08:30 vertrekken, dus wij hadden een airporthotel geboekt. Voor onze trouwe Iejoor hadden wij een plaatsje gereserveerd op een langparkeerplaats en van daaruit met de bus naar het vliegveld. Vervolgens met de airportshuttle van het vliegveld weer naar het hotel. Het begon al echt op reizen te lijken en de echte reis moest nog beginnen!
Dag 2, de vlucht van Brussel naar Montego Bay
Om 05:30 ging de wekker, want om 06:00 moesten wij de shuttle naar het vliegveld hebben. Aangekomen op de luchthaven bleek dat de vlucht bijna een uur vertraging had. Note to self; nooit meer met TUI vliegen! Uiteindelijk konden wij gaan boarden, om vervolgens met nog eens een half uur vertraging te vertrekken. Het excuus van de Captain; door vertraging vanuit de voorgaande vlucht vanuit Miami hadden wij deze vertraging opgelopen. De beste man wist natuurlijk ook niet dat "Sunshine" (zo heette ons toestel) ons al zo'n 3 uur werkeloos aan stond te staren bij de gate. Erg vervelend, want nu zouden wij zeker in het donker van het vliegveld naar onze eerste overnachting moeten na aankomst in Montego Bay. De vlucht was vrij lang, en van slapen kwam niets. Enerzijds omdat het een dagvlucht was en anderzijds omdat de stewardessen mij er wel van weerhielden in slaap te vallen, door zo'n beetje alles wat door het gangpad moest aan mijn nek ter beoordeling te laten voelen. Het voelde niet goed, kan ik melden..... Voor excuses zul je aan boord bij TUI ook wel extra moeten betalen, net zoals je bagage, want die werden niet vrijwillig gegeven, ook niet na de 10e keer. Maar ach, toen wij eenmaal de Dominicaanse Republiek aan bakboord op zagen doemen, was dat al snel vergeten. Even een tussenlanding en dan zouden wij doorvliegen naar Montego Bay. De stewardessen wisten ons niet te vertellen of de passagiers voor Montego Bay er nou wel of niet uit moesten, dus op de gok liep het vliegtuig in zijn geheel leeg. Wel leuk, wij hebben het hele land alleen maar vanuit het vliegvled gezien, maar mochten toch door de douane, stempeltje halen en weer naar de gate om te wachten tot het laatste stukje van de reis zou beginnen. Na ongeveer een uur ontstond er wat opschudding bij de deuren naar de slurf, dus sloten wij maar aan in de rij. En inderdaad, wij gingen weer boarden. Een uur later kwamen wij aan op Montego Bay. Tijdens dit laatste stukje van de vlucht kon een drankje er niet meer af bij TUI, dus na het landen wisten wij niet hoe snel wij door de douane moesten gaan om ergens iets te drinken te halen. Zoals een wijs man ooit zei; ieder nadeel hep ze voordeel. En inderdaad, geen drankje aan boord tijdens het laatste uur, maar tegelijkertijd kon mijn nek beginnen aan het herstel van de mishandelingen op het voorgaande traject.
Wij besloten om niet in de eerste de beste "charter-taxi" te stappen, maar een "shared-taxi" te regelen naar onze eerste overnachting in Negril, zo'n 5 kwartier rijden. De dame van de JUTA-Tours balie ging het regelen. Mooi, dan konden wij eindelijk dat drankje regelen. Helaas was er na en uur nog steeds niemand die ook naar Negril moest, dus toch maar een "charter-taxi". De chauffeur kon het na een kwartiertje niet laten om toch even subtiel op te merken "als jullie nou gelijk ingestapt waren toen ik het zei, dan was je nu al in het hotel geweest". Grom, inderdaad, dit was dezelfde charter-taxi die ons als eerste aansprak op de luchthaven. Na een dodemansrit van 5 kwartier kwamen wij rond een uur of 21:00 bij het hotel. Voor wie denkt dat ik overdrijf; in Negril kun je T-shirts kopen met de opdruk "I Survived the road to Negril"..... Gauw inchecken en een prachtig polsbandje van het resort om de pols laten doen en de spullen op de kamer gooien en dan op zoek naar iets te eten. Dat werd onze eerste kennismaking met een Jamaicaanse Specialiteit; "Chicken Jerkey". Eigenlijk gestoomde en gegrillde kip met reist en bonen. Erg lekker! Deze lekkernij wordt om de 50 meter aangeboden langs de Boulevard in Negril en terplekke bereid in oude oliedrums die omgebouwd zijn tot BBQ. En dat je bij de buurman al gegeten hebt maakt niet uit, je moet bij iedereen even proeven natuurlijk! Dat hebben we toch maar niet gegaan. Tijd om de lange dag af te sluiten en de hotelkamer op te zoeken.
Dag 3 White Sands in Negril
Als hardcore Botswana-gangers, zou dit onze eerste (schokkende) ervaring worden met de wereld van Beach-resorts en het menselijke gedrag dat daarmee gepaard gaat. Maar laten wij bij het begin beginnen. De nacht was relatief ok, even wennen natuurlijk, redelijk geslapen dus. Vroeg wakker, uurtje of 7 , dus nog maar even blijven liggen, want ontbijt was pas vanaf 8 uur beschikbaar. Lekker de korte broek aan, want het was gewoon een 30 graden! Op naar het ontbijt. De ontbijtlocatie was heerlijk aan het strand, wat wil een mens nog meer. Een klein beetje pech hadden wij wel, want enkele dagen ervoor was er wat storm geweest, waardoor het strand bezaaid was met zeewier. De lifeguard bij "ons" strand had er een flinke klus aan om het steeds weer terug te gooien in de zee. Terecht, terug naar waar je hoort, wij willen je niet op ons strand! De naam van de Lifeguard was overigens een klein mysterie; op zijn naamkaartje stond duidelijk Lyndval, maar hij werd aangesproken als Gregory, James en Marc. Oh en hij luisterde er ook naar. Maar goed, terug naar ons ontbijt. Wij kozen voor een heerlijk ontbijt met scrambled eggs, bacon, french toast, jam, juice en uiteraard koffie. Onder het genot van ons ontbijt keken wij uit over het strand en merkte op dat er veel lege strandstoelen waren, maar dat veel van die strandstoelen toch al voorzien waren van een handdoek. En het was pas 8 uur..... Na ons heerlijke ontbijtje besloten wij dat het tijd was het strand te verkennen. Naar goed resort-gebruik besloten wij onze slippers dan maar op een strandstoel te leggen voor als wij terugkwamen.
De Lonely planet had ons al gewaarschuwd voor Hustlers, die allerlei producten in de aanbieding hadden. Er stond ook bij dat ze nog wel eens hun opponent aggressief konden benaderen, als ze het idee hadden dat dat geld opleverde. Dat ging ons niet gebeuren natuurlijk, dus op alles voorbereid gingen wij op pad. In de eerste honderd meter kregen wij 3 massages, 4 kilo fruit, 5 vriendschapsarmbandjes ("respect brotha") en 20 jointjes aangeboden. Daarna hadden wij het wel door; een simpele maar ferme "no mon, I'm good" hielp in 80% van de gevallen. Bij de resterende 20% was het een kwestie van negeren en doorlopen. Tijdens onze wandeling konden wij op het gemak kijken waar wij die avond wilden gaan eten langs het strand. Nadat de keuze gemaakt was, werd het tijd om onze versgeclaimde strandstoel op te gaan zoeken. En inderdaad, onze slippers lagen er nog. Om onze top plekjes niet kwijt te raken, ging 1 van ons de rugzak met handdoeken, zonnebrand, boeken en camera halen. Het genieten kon beginnen.
Ondanks de drukte van standgasten, hustlers, speedboaten en bananen op het water, viel het op dat er toch ook genoeg vogels waren. De camera kwam dus goed van pas. Met enige regelmaat kwamen er ook paarden langs over het strand en er waren interessante hustlers die klandestien gekiekt werden. Onze favoriet was de sigarettenman. Zijn "Cigareeeeets, cigars and other things" met een zware Gauloises stem hoorde je van 50 meter ver al aankomen. Wij lieten hem maar passeren. Wij waren te druk met onze "Game of Thrones" en "Moby - Porcelain memoires" boeken. Oh ja, en met zwemmen natuurlijk. Want ondanks dat wij topplekjes hadden geclaimd, werd het wel wat warm zo nu en dan. Dus een heerlijke duik in het prachtige caraïbische water was heerlijk. Zo komt een mens de dag wel door natuurlijk!
Aan het einde van de dag was het wachten op de zonsondergang. Dat deden wij vanaf het terras van het restaurant dat wij voor die avond hadden uitgekozen. Een gezellig italiaans ogend restaurantje, pal aan het strand. Het aantal gasten deed ons vermoeden dat onze keuze niet zo denderend was en dat wij daar nog wel last van zouden krijgen. Niets was minder waar. Het eten was heerlijk en wij hebben nergens last van gehad. En de zonsondergang was prachtig.
Dag 4 White Sands Negril
Nog een hele dag in White Sands voor de boeg vandaag. Helaas weer zo vroeg op, maar vooruit, het was ook 's morgens vroeg al mooi weer, dus wat maakt het uit. Tijd voor een ontbijtje en het resortritueel. Het viel ons op dat er deze ochtend veel meer stoelen voorzien waren van een handdoek, dus het was nog een uitdaging om iets te regelen. Maar ingenieus als wij zijn, wij gingen voor de sneak-attack. Meer daarover later. Eerst weer een lekkere strandwandeling, deze keer de andere kant op. Daar bleken de hustlers toch sluwer te zijn, want voor wij met onze ogen knipperden hadden wij allebei een Jamaicaans vriendschapsarmbandje om. De kosten laten wij maar even achterwege.... Ook deze kant van het strand was prachtig en de hopen zeewier waren nagenoeg weg. Het merendeel had een plaatsje gevonden ónder het strand en ook nu nog waren mensen bezig het zeewier te begraven. Teruggekomen bij ons hotel werd het tijd om onze troefkaart te spelen! Er was naast het leuke rieten hutje waaronder de meeste strandstoelen stonden nog plaats voor 2 strandstoelen, die ook de gehele dag schaduw hadden, zo viel ons de dag er voor op. De meeste resortgasten komen niet verder dan hun handdoek op een strandstoel leggen, dus daar waar geen strandstoel is, kun je ook geen handdoek leggen. Logisch toch? Gelukkig waren wij wat creatiever en konden er nog mooi 2 strandstoelen naast, met daarop onze handdoek. Zo! Dat zal ze leren.
Ook vandaag genoten wij weer van de activiteiten op het strand, maar het gevoel bekroop ons dat er iets moest gebeuren. Wij moesten op onderzoek uit en de boel écht verkennen. Tijd om Negril in te gaan! Dan konden wij gelijk even geld halen, want onze volgende locatie was bekend en daar konden wij met de creditcard niet betalen. Dus de wandelschoenen aan en wandelen maar. Na enige tijd bereikten wij een prachtig winkelcentrum met alleen maar souvenirshops en bussen vol amerikanen. Helaas stond daar de ATM die wij moesten hebben, dus toch maar even naar binnen. Wij waren nummer 5 in de rij en nummer 6, een lokale Jamaicaanse, sloot aan met als grap; "tegen de tijd dat ik aan de beurt ben is de automaat leeg". Onze beurt kwam na enige tijd en wij vertelden het apparaat over onze plannen. Het apparaat nam de tijd om over onze vraag na te denken, maar besloot na enige tijd toch het geld te verstrekken en kon op zijn laatste krachten onze pas nog naar buiten persen, om daarna in comateuze toestand te raken. Stroomstoring! Dat was vervelend, want wij hadden het apparaat pas de helft van ons plan verteld. Wij wilden naast Jamaicaanse dollars namelijk ook nog US Dollars hebben, maar dat plan ging nu dus niet door. Hoewel wij geen enkel aandeel in de oorzaak hadden, voelden wij ons toch wat lullig tegenover de dame achter ons, die inderdaad zonder geld weer kon vertrekken. Tegelijk met de wagonlading mokkende amerikanen verlieten wij de mall, verder op onze speurtocht naar actie en een werkende ATM. Wij werden al vrij snel vergezeld door een engels sprekende man, wiens eerste woorden zo ongeveer waren "I'm Canadian". Het viel ons op dat veel engelssprekenden op dit moment niet de indruk wilde wekken Amerikaan te zijn. Misschien dat de moslimban van Trump daar iets mee te maken had... Wij kwamen na enige tijd bij de monding van een rivier. Een prachtige omgeving, met veel vogels. Dat doet het altijd goed bij ons. Vooral de vele pelikanen hier leken ons hart veroverd te hebben, met hun hoge aaibaarheidsfactor. Niet veel later liepen wij Negril in, overweldigd door alle drukte. Ook hier had de stroomstoring toegeslagen, dus geen werkende ATM. Gelukkig kon de lokale Burger King ons nog voorzien van een frisdrankje. Daarna moesten wij toch maar aan de terugreis beginnen. De rout-taxi leek ons nog iets te spannend op dit moment, dus toch maar te voet terug.
Wij hadden ons iets verkeken op de tijd, en het ging langzaamaan richting schemer. Tijd om een restaurantje uit te zoeken dus. We liepen op dat moment toevallig langs een van de "highly recommended" restaurantjes in Negril, dus waarom niet? Wij werden niet teleurgesteld, het eten was zalig. Ik durf het bijna niet te bekennen, maar het was wederom Italiaans. Na afloop van het diner nog een gezellige wandeling langs de boulevard van Negril terug naar ons hotel en voor de laatste keer naar bed hier. De volgende dag worden wij opgehaald door de eigenaar van onze volgende overnachting; Good Hope Retreat.
Dag 5 Good Hope Retreat
Na een heerlijk ontbijt en wat genieten van het strand, was het tijd om uit te checken en te wachten op onze pick-up naar onze volgende overnachtingslocatie; Good Hope Retreat. Op booking.com zag het er prachtig uit, bovenop een berg, met uitzicht over de zee. Wij konden niet wachten! De eigenaar kwam ons rond 13:00 ophalen. Met onze ervaring van de transfer van de luchthaven naar Negil nog vers in het geheugen waren wij op alles voorbereid. En dat was maar goed ook, want ook bij daglicht is het verkeer geen pretje op Jamaica. Als wij nog enige twijfel hadden om toch zelf een huurauto te nemen, dan was die twijfel nu weg. De wegen laten zich het beste vergelijken met Maaslander, het beste asfalt tussen de gaten. En iedereen doet zijn best die gaten te ontwijken. Of ze daarvoor nou op jouw weghelft moeten zijn of niet, dat maakt niet uit. Na een uur kwamen wij in Savanna-La-Mar, waar wij even wat laatste boodschapjes konden doen. In deze regio zijn toeristen een stuk minder vaak te vinden, dus wij hadden genoeg bekijks. Na een kort oponthoud ging het door naar Good Hope Retreat. De rit de berg op was nog een interessant stukje, de weg kon namelijk nog slechter dan wij tot nu toe hadden meegemaakt. Een pad van slechts 1,5 auto breed bleek overigens prima geschikt om elkaar te passeren, en dat terwijl er links een flinke afgrond zat. Had ik al gemeld dat Jamaica links rijdt? De aankomst bij onze accomodatie maakte alles goed. Onze cabin was prachtig en het uitzicht was fenomenaal. Hier gingen wij ons wel vermaken! Het duurde dan ook niet lang voordat wij, gewapend met onze boeken, op onze eigen veranda zaten te genieten.
Zoals gehoopt waren er op deze locatie veel vogels te zien. Wij maakten kennis met de nationale vogel, de "Doctor Bird", of Red-billed / Black-billed streamertail zoals hij officiëel heet. In het Nederlands wordt de vogel Wimpelstaartkolibrie genoemd, dus die naam zullen we maar niet herhalen. De Doctor Bird kwam regelmatig langs en kondigde zichzelf iedere keer duidelijk aan, door een warm prrrrrrrrr tijdens het vliegen. Precies het geluid van een spinnend poesje. De telelens zou hier natuurlijk goed van pas komen. Opvallend genoeg liet deze kleine kolibri zich erg goed fotograferen en bleef soms zelfs tientallen seconden lang op dezelfde plaats zitten. Het vogeltje is 11,5cm lang zonder de staart. Inclusief staat meet hij maar liefst 25cm. Hij verdedigt zijn territorium erg aggressief zagen wij, toen een andere soort kolibrie dacht wat van zijn nektar te stelen. Met luid ge-prrrrrr vliegt hij op zijn opponent af, die vervolgens snel het hazenpad kiest.
De uren vlogen voorbij op onze veranda en al gauw kregen wij onze eerste zonsondergang voorgeschoteld. De bewolking werkte niet echt mee, maar ondanks dat was het genieten. Wij werden getrakteerd op prachtige zachte pasteltinten die zich lieten reflecteren door de kobaltblauwe caraïbische zee. Een heerlijk schouwspel waar wij minutenlang van hebben genoten. En natuurlijk moesten daar ook weer foto's van gemaakt worden...
Op de berg koelde het snel af en het ongedierte diende zich al vrij snel na zonsondergang aan, dus verplaatste wij ons naar binnen. Voor het ongedierte maakte dat niet zoveel uit, de krekels kwamen gezellig met ons mee. Geen idee trouwens dat die krekels gewoon 15 tot 20 centimeter groot konden worden.... Ook de gekko's en de hagedissen zagen en hoorden wij binnen weer terug. Dat was wel een vertrouwd geluid, want thuis zijn het de muizen en vogels die onder de dakpannen door aan het rotzooien zijn. In de avond werd een heerlijke maaltijd bezorgd bij onze hut door de gastvrouw.
Voor wie denkt, het zal wel loslopen met die krekels, guess again! Natuurlijk hebben wij er een fotootje van gemaakt. Zie hieronder.
Dag 6 Good Hope Retreat
Vandaag een rustig dagje in de planning. Lekker genieten van de rust en natuur om ons heen, was het plan. Rond een uur of 08:30 eerst een heerlijke ontbijtje van de gastvrouw en daarna lekker met een boekje op onze veranda en bedenken of we hier nog iets zouden willen doen en zo ja, wat. Het leek ons erg leuk YS Falls te bezoeken. Volgens de meeste Jamaicanen de mooiste watervallen op het eiland. Dat zouden wij dus op dag 7 gaan doen. Vandaag maar eens in alle rust ontspannen in de natuur en genieten van de prachtige vogels om ons heen.
Aan het einde van de dag werd onze rust ruw verstoord door, wat wij noemden, vliegende kalkoenen. Niet vanwege hun uiterlijk, maar vanwege het geluid. Ik zou zeggen, oordeelt u zelf.
De kakafonie ging gepaard met prachtige luchten zo vlak voor zonsondergang.
Dag 7 Good Hope Retreat - Ys Falls
Vandaag zouden wij naar Ys Falls gaan. Zoals gezegd, dit zouden de mooiste watervallen op het eiland zijn. Overal vandaan worden tours georganisserd naar deze locatie. Daar worden wij altijd wat onrustig van, want over het algemeen betekent dat; veel mensen, lekker commerciëel. Er werd dan ook gezegd dat je er vroeg moest zijn, dan was het rustiger. Een groot voordeel was, dat wij er vrij dichtbij zaten, dus lekker op tijd weg, dan konden wij er ook lekker vroeg zijn. De weg er naar toe was prachtig, mooie natuur en een bonus; Ys falls is ook een grote paardenfokkerij, dus veel paarden in de omgeving. Bij aankomst kochten wij de tickets en moesten wij even wachten op het vervoer van de entree naar de watervallen. Dat gaat met tractoren daar, dus wij voelden ons wel aardig thuis. Aangekomen bij de watervallen, viel het ons niet tegen. Het was inderdaad lekker rustig en de watervallen zijn prachtig. Het zijn 8 opeenvolgende watervallen, in variërende hoogtes.
Dag 8 Black River
Na ons verblijf in de bergen was het tijd om te verkassen richting ons doel; Treasure Beach. Halverwege richting Treasure Beach ligt het plaatsje Black River, waar de black river uitmondt in de zee. Hier zou je volgens de Lonely Planet mooie safari's op de rivier kunnen doen, dus dat leek ons wel wat. De eigenaar van ons guest house in de bergen bracht ons naar het volgende hotel; "Idlers Rest". Er waren weinig andere accomodaties te vinden, dus wij namen de gok, ondanks dat de recensies wisselend waren. Bij het inchecken ontstond al snel het gevoel van vergane glorie. Er was zo hier en daar echt nog wel te zien dat dit ooit een geweldige plek moest zijn geweest en dat het met wat TLC ook weer een geweldige plek kon worden. Maar voor nu was het toch vooral een beeld van lege strandstoelen, verlaten barretjes en lege kamers. Maar klagen deden wij niet, want er was water in de douche, die nog warm werd ook!
Diezelfde middag wilden wij graag de safari doen. Volgens het hotel zouden wij hiervoor de route-taxi kunnen
nemen. Deze busjes rijden af en aan over een vaste route en kosten een fractie van reguliere taxi's. En het meest aansprekende (wat ons betreft) is dat je zelfs de kans loopt een kip van de buren op schoot te krijgen. Dus wij zouden met de route-taxi naar de safari gaan. Na een half uurtje wachten kwam het busje en wij wisten hem tot stoppen te manen. Even inschikken en wij waren onderweg. De lokale bevolking leek het wel amusant te vinden, die blanke toeristen in een route-taxi. Een kwartiertje later bereikten wij de haven waar de safari zou vertrekken. Een ervaring rijker. De bootsafari was erg leuk. Prachtige omgeving, indringende mangrove gebieden en veel natuur.
Ook voor de terugreis was het plan een route-taxi te nemen. Aangezien je deze langs de hele route aan kunt houden, liepen wij rustig in de richting van het hotel. In de verte zagen wij een busje aankomen, dus handjes in de lucht en wapperen maar. En inderdaad, het busje stopte nog ook. Er moest alleen even iets omgegooid worden achterin, want de stoelen waren opgeklapt. Natuurlijk, dit was helemaal geen route-taxi, maar dit waren mensen die onderweg waren en wel lifters mee wilden nemen. Ook een leuke ervaring. Het waren erg vriendelijke mensen, dus de reis was snel voorbij.
Er was nog even tijd om te relaxen op het strand, wat wij dus maar gingen doen. Het strand bleek echter druk bevolkt, maar schuwe krabbetjes die in holletjes op het strand leefden. Uiteraard camera erbij, op de strandstoel zitten en wachten maar tot er weer een z'n scharen liet zien. Dat duurde niet lang en ineens kwamen uit alle gaten krabben tevoorschijn, groot en klein. Daar vermaakten wij ons wel mee tot aan het avondeten.
Dag 9 Great Bay, Treasure beach
De volgende dag ging de reis verder naar Treasure Beach. Als eerste overnachting hadden wij een goedkoop hotel in het zuidelijke deel van Treasure Beach, bij The Great Bay. Het hotel was ook echt goedkoop. Het duurde even voordat wij iemand vonden waarbij wij in konden checken, maar uiteindelijk lukte het.
Voor wie het oude computerspel Leasure Suit Larry kent, dat gevoel riep het op. Klik hier om te kijken wat ik bedoel; link
Nadat onze Virgil ons had ingechecked en onze kamer had gewezen, namen wij even de tijd om bij te komen van de rit. Niet te lang natuurlijk, want The Great Bay wachtte op ons en het was warm! The Great Bay was geen tegenvaller. Een prachtige baai, met wat lokale vissers en de "Lobster Pot" waar wij later die dag zouden gaan eten. Langs de kliffen bleek een wandelpad te lopen dat natuurlijk verkend moest worden. Uiteindelijk bracht het ons bij nog meer kliffen en geen mooi privéstandje, zoals wij gehoopt hadden. Dus wandelden wij weer rustig terug naar het strand om een heerlijke frisse duik te nemen.
Dat deden wij niet alléén, het was namelijk zondag, dus de lokale bevolking was vrij, én er was een kolonie pelikanen hard aan het werk. Een prachtig gezicht, al die pelikanen die boven het water circelen, zich naar beneden laten storten, boven komen met een volle krop en een paar minuten later weer opnieuw de lucht in gingen voor een volgend visje. Daar moesten later natuurlijk ook foto's van genomen worden!
Dat bleek overigens nog een lastige klus, om dat een beetje fatsoenlijk op de foto te krijgen. Lastiger dan die beweeglijke kolibri's! Maar uiteindelijk zijn er natuurlijk wel een paar fatsoenlijke foto's uit gekomen, dus wees gerust.
Dag 10 Frenchmans Bay, Treasure Beach
De volgende dag besloten wij het noordelijke deel van Treasure Beach te gaan verkennen; Frenchmans Bay. Wij vonden hier accomodatie bij een hostel dat ook enkele kamers had tegen schappelijke tarieven; Jack Sprat. Wij hadden al van enkele mensen gehoord dat Jack Sprat een legende was in Treasure Beach, maar dat was vooral vanwege het bijbehorende restaurant. Er was een kamer voor ons beschikbaar, dus zouden wij vandaag The Great Bay verlaten voor Frenchmans Bay. Dat ging niet helemaal soepel, want ondanks dat wij bij onze accomodatie hadden aangegeven om 12:00 uit te willen checken een vervoer zouden willen naar onze volgende accomodatie, was het vervoer er wel, maar er was niemand om ons uit te checken. Op het moment dat wij dachten; dan leggen we de sleutel op tafel en doen de deur achter ons dicht, bleek er ergens een kamerjuffrouw te zijn die ons geld wel in ontvangst wilde nemen. En gelukkig was de chauffeur er, want die was broodnodig om geld te kunnen wisselen, want dat had de kamerjuffrouw niet. Na dit kleine oponthoud zetten wij koers naar Jack Sprat, een ritje van 10 minuten. Na enig zoeken bleek dat inchecken bij "Jakes" moest gebeuren. Jakes is, net als Jack Sprat, vrij legendarisch vanwege de ligging pal aan zee. En het moet gezegd; al onze verwachtingen werden waargemaakt en zelfs overtroffen; het bleek namelijk dat wij, ookal hadden wij een kamer in het hostel, gewoon gebruik konden maken van alle faciliteiten van Jakes! Hier zouden wij het de komende dagen wel uit gaan houden dus.
Al in Negril wilden wij graag snorkelen, maar dat kwam er op de een of andere manier niet van. Maar hier zou dat zeker gaan gebeuren! Eerst maar eens onze hotelkamer verkennen. Hier troffen wij een klein juweeltje aan; een koffiezetapparaat. Die moest direct uitgeprobeerd natuurlijk. Een klein half uurtje later (ja, hij nam zijn tijd) zaten wij te genieten van een heerlijk zonnetje en een kopje koffie. Wat een leven. Maar ondanks dat de koffie ons wel beviel wisten wij ons toch naar het strand te slepen. De échte resortgasten in ons kwamen nu pas goed tot hun recht. Er bleek namelijk ook nog eens een bar aan het strand te zijn, die heerlijke cocktails maakte. Wij sloten de dag af met een maaltijd bij het hoogaangeschreven Jack Sprat. En wij hadden geluk, er was namelijk een filmvoorstelling over Bob Marley. Erg interessant. Jack Sprat is een heerlijk restaurant, daar zouden wij nog wel een keertje terugkomen.
Dag 11 Frenchmans Bay, Treasure Beach
Na een heerlijke nacht in onze hostelkamer, was het tijd om te genieten van ons Complimentary Breakfast met uitzicht over zee. Daarna was het plan om naar Floyd's Pelican Bar te gaan. Een bar 1,5km in de zee op een zandbank.
Wij werden bij ons hotel opgehaald door Captain Kirk met de Enterprise. What could go wrong! De tocht naar de Pelicans Bar was mooi. Een prachtig uitzicht op het eiland en een azuurblauwe zee. In de verte doemde de bar op. Een bijzonder plaatje, die bar zo midden in de zee. Wij waren er gelukkig vroeg bij, er was slechts 1 ander bootje met 2 toeristen. De bar is een vaste aanlegplaats voor de lokale vissers, maar sinds een aantal jaren ook voor toeristen. Er is een kleine aanbouw gedaan, waar een paar souvinirverkopers hun waren aanprijzen (en natuurlijk hebben ze ook ganja!).
Onder het genot van een drankje genoten wij eerst van het uitzicht, om daarna de sprong te wagen. Het water was heerlijk. Het is vrij ondiep omdat de bar op een zandbank ligt, dus je kunt zwemmen en lopen. Er valt veel te zien, van kleine visjes, krabbetjes en wat grotere vissen tot vogels en als je geluk hebt ook dolfijnen. Wij hadden geluk, in de verte zagen wij er twee. En ja, het vinnetje staat op de foto!
Wie in de buurt is, raden wij zeker aan om Floyd's Pelican Bar te bezoeken. Je kunt er zelfs eten.
Na terugkomst van de Pelican Bar was het tijd om op zoek te gaan naar een lunch. Die vonden wij een stukje verderop in het dorp, bij Pardy's. Het leuke aan alles in en rond Treasure beach, is dat het al het moois van Jamaica biedt, maar zonder de drukte van de beachresorts. Je eet en drinkt naast de lokale bevolking. En dat beviel ons wel. Na de lunch besloten wij de omgeving wat verder te verkennen en kwamen langs Kim's, een lokale kok die haar eigen restaurantje begonnen was. Daar zouden we 's avonds gaan eten! Bij terugkomst in het hostel was het hoog tijd om onder het genot van een kopje koffie en een paar hoofdstukjes "Game of Thrones" te genieten van de zon, de zee, het strand en de cocktails van onze vriend achter de bar. De Planters Cocktail raden wij iedereen aan; alle soorten fruit (lokaal geteeld) door elkaar met een lekkere shot jamaicaanse rum. Gelukkig stond het etiket niet op het glas, want dan waren wij al voor de eerste slok dronken geweest. Na het aanschouwen van een prachtige zonsondergang zonder zon, was het tijd om naar Kim's te gaan. Kim's restuarant was erg lekker en ook hier weer veel lokale bewoners.
Dag 12 Frenchmans Bay, Treasure Beach
In de middag van dag 12 werd het tijd om toch eindelijk eens te gaan snorkelen. (Het verschrikkelijke ochtendritueel met een zalig ontbijtje aan de Caraïbische Zee zullen wij u besparen). De Lifeguard hielp ons op weg en na enige tijd hadden wij door hoe het moest en kregen wij er nog aardigheid in ook. En dat je levend gegrilled wordt, dat merk je gelukkig niet, want het water is lekker koel! Het snorkelen kon gewoon direct voor het hotel, op het stukje waar wij al eerder hadden gezwommen. Grappig genoeg is het een hele andere wereld als je gaat snorkelen. Dan zie je ineens allerlei soorten visjes, koraalplantjes en zelfs zeeëgels. En dat raadt je goed, daarna hebben wij er niet meer gezwommen natuurlijk. De GoPro ging mee onder water en ondanks dat het water vrij ruw was (en wij wat onhandig), hebben wij er toch een grappig filmpje van weten te maken met de visjes en zeeëgels vrij duidelijk in beeld.
Dag 13 Frenchmans Bay, Treasure Beach
Onze laatste dag in Treasure beach. Morgen gaan we weer richting Montego bay voor de terugreis. In de ochtend eerst nog wat snorkelen, maar dat was geen goed plan. De zee was iets te ruw, dus het water was wat troebel. Helaas. Dan maar wat relaxen in de strandstoel met een boekje en een cocktail er bij! Wat een straf. Ons luie gedrag werd gelukkig nog wel beloond met een prachtige zonsondergang. De zoveelste, zucht..... En ja, dwangmatig pak ik dus toch de camera en schiet wat plaatjes.
Dag 14, Glistening Waters
Vandaag laten wij Treasure Beach achter ons en vertrekken wij naar het noorden van het eiland, richting Montego Bay. We hebben via Bookings.com een goede deal gevonden voor een luxe hotel net buiten Montego Bay, pal aan de Glistening Waters. Je weet wel, dat fenomeen uit The Blue Lagoon dat het water licht gaat geven als je er in zwemt. Dat moeten wij ook zien en ervaren natuurlijk. Eerst een rit met een taxi van anderhalf uur. Onderweg gezellig wat politiek bediscussiëerd met de chauffeur en along the way wat interessante feitjes opgeduikeld. Wist u bijvoorbeeld dat de broer van Fidel Castro een pedofiel was? Nou dan weet u het nu. Met nadruk op "was" natuurlijk, want hij is chemisch gecastreerd, zo luidt de Jamaicaanse overlevering. Fake news uiteraard. Maar wel grappig. Wat "Blackman Radio" is, dat geloofden wij dan weer wel. Dat zijn gewoon die via-via verhaaltjes, zoals wij dat kennen uit het kringetje en dan doorfluisteren. Geen idee hoe dat heet, maar Blackman Radio klinkt leuker. En zo kom je de rit wel door natuurlijk. Een prachtige rit overigens, dwars over het eiland door de bergen. Een hele andere omgeving en fruitbomen zo ver het oog reikt. Nadat wij Montego Bay bereikt hadden, was het nog een klein stukje naar Falmouth, waar de Glistening Waters waren. Nou dachten wij dat Negril een resort gebied was, maar ten oosten van Montego Bay was dat nog vele malen erger. Het grootste verschil is dat hier de resorts voor de rijken der rijken staan. Met allemaal een eigen golfbaan uiteraard. Bij aankomst in Falmouth vonden wij al snel het hotel. Het zag er uit zoals op de foto. Alleen stond op de foto niet de drukke snelweg die er naast ligt. Of de troosteloze parkeerplaats die er voor ligt. Of de baai vol met gezonken boten waar het hotel aan lag. Oeps, dit was zo'n typisch gevalletje van "If it sounds to good to be true, it probably is." Nou ja, maar gauw inchecken en naar de kamer dan. Dat bleek ook een uitdaging. Allereerst was de kauwgom van de dame achter de incheckbalie nog niet op, dus daar moesten we even op wachten. Toen bleek ons verstaanbaar maken erg lastig. Dat had niets te maken met ons engels, maar meer met de oordopjes van de iPod die blijkbaar vergroeid zaten met haar oren, waardoor ze ons slecht verstond. Gelukkig verstonden wij haar ook niet helemaal toen ze zei dat het creditcard apparaat het niet deed en wij anders moesten betalen. Er bleek een alternatief te zijn, dus alsnog kon er met een creditcard betaald worden. De kamer was ok, en ook leerzaam. Wist u bijvoorbeeld dat je van die plastic tuinstoelen prima aan elkaar kunt naaien als ze doorgebroken zijn? Gewoon een kwestie van goed visdraad, een boor en naaien maar!
Het werd tijd voor lunch. Het hotel had geen restaurant, maar aan de andere kant van de troosteloze parkeerplaats zat het glamoreuze "Glistening Restaurant", waar de bediening meer tijd nodig heeft om je te vertellen wat er allemaal NIET beschikbaar is, dan de keuken tijd nodig heeft om het klaar te maken. Maar ja, ik hoor u denken; ligt dat dan aan de lijst van dingen die niet beschikbaar is, of ligt het aan de keuken die het zo snel klaar heeft? Daar heeft u een goed punt. Het is namelijk een combinatie van beide. Er is werkelijk nog niet de helft van wat op de kaart staat beschikbaar en helaas was dat de goede helft van de kaart. Gelukkig vonden wij toch nog een maaltijd van onze gading op de verkeerde kant van de kaart. En inderdaad, lang wachten was niet nodig, met enkele minuten stond de smakeloze hap voor onze neus. Het was dus toch de verkeerde kant van de kaart.
Deze tegenvaller moesten wij even mentaal verwerken. Wij wilden een beetje luxe afsluiten, op een mooie plek. De plek was een verschrikking, het hotel veel te duur voor wat het bood en te voet er op uit trekken om aan dit drama te ontsnappen zat er niet in, we zaten in bumblefuck nowhere..... En toen wisten wij het; route taxis. Die moesten hier toch ook rijden? En Falmouth was best een touristisch plaatsje, want daar komen iedere week een paar keer van die grote cruiseschepen. Wij trokken de stoute schoenen dus maar aan en gingen op pad. Binnen 5 minuten zaten wij in een route taxi op weg naar Falmouth en 10 minuten later liepen wij in het centrum. Even ons horrorhotel vergeten. Falmouth bleek een leuk plaatsje te zijn, als je tenminste in het deel liep waar de Jamaicanen ook waren, en niet het deel voor de cruiseschiptouristen. Wij vermaakten ons wel.
Een paar uurtjes later met de routetaxi weer terug naar het Hotel, en het was nog steeds een horrorhotel, maar ach, wij konden er aan ontstnappen. 's Avonds zou het gaan gebeuren; de Glistening Waters. Naast het Glamoreuze restaurant zat ook de touroperator die ons de Glistening Waters zou laten zien. Dit bleek toch echt een enorme tourist trap. Het podium dat al klaar stond werd beklommen door 2 heren en 3 dames die hun danskunsten ten toon gingen stellen, maar pas nadat de grote fooienpot middenop het podium werd neergezet. Ignorance is bliss, zullen wij maar zeggen. Gelukkig duurde het maar een half uurtje, en toen konden we naar de boten. De verdeling ging op basis van het nummer dat op je ticket stond. Er waren nummers 4, 5, 6 en 8. Maar ons ticket had 4 cijfers, begon of eindigde niet met een 4, 5, 6 of 8. En nu? Die vraag kon niemand beantwoorden. Dus besloten wij de boot uit te zoeken met de minste luidruchtige amerikanen en klommen (waarschijnlijk als verstekeling) aan boord. En toen; de "Glistening Waters". Ik zal het kort houden; het fenomeen is echt leuk hoor, je haalt je handen door het water en het water gaat glinsteren. Maar eigenlijk vonden wij het allerleukste dat de bikini van Suzanne 's avonds op de hotelkamer in de badkamer nog steeds licht gaf veel leuker, en beleefden wij net zoveel plezier aan het voeren van de vissen de volgende avond. Dan krijg je namelijk precies het zelfde te zien, maar zit je niet opgescheept met irritante touristen, aan boord van de boot van een ultracommerciële organisatie. U begrijpt het al; geen foto's dus.
Dag 15, Rafting Martha Brae River
Voor vandaag was het plan om het hotel weer te ontvluchten en dat zouden wij gaan doen door eerst naar Falmouth te gaan en dan in de middag te gaan raften op de Martha Brae rivier. Volgens de overlevering het beste te vergelijken met Venetië, maar dan op een rivier en zonder Venetië. Uiteraard gingen wij met de route taxi. Die zette ons helaas bij het eindpunt af, in plaats van bij het beginpunt. Maar Relax mon, er kwamen zo wel wat mensen met een raft naar beneden die ook naar boven moesten, dus dan konden wij mee. En zo geschiede het ook. Na een half uurtje kwam er een vriendelijk belgisch stel met een prachtige vaas van bamboe aanlopen. Het was een leuke tocht, zo oordeelden zij. Wij hadden er zin in! Even later kwamen wij bij het begin punt aan en lag er een prachtig bamboe vlot voor ons klaar, met onze eigen kapiteit. Toegegeven, dit was wel geinig.
Bijna aan het einde van de toch begon onze kapitein te vertellen dat hij ook nog hobbies had naast het kapitein zijn. Hij deed houtsnijwerk. Onder de zitting van ons raft vandaan kwam een tas. En uit die tas kwam een prachtige bamboe vaas. Waar hadden wij die eerder gezien? De kapitein kon zijn oren niet geloven dat wij die prachtige vaas niet wilden kopen. Daarna genoten wij in alle stilte van het laatste stukje van de Martha Brea river, waarna wij onze kapitein vriendelijk bedankte en hem nog een fooitje gaven.
Daarna uiteraard met de route taxi weer terug naar Falmouth en van daar uit weer naar het hotel. Nog 1 nachtje volhouden! Dat is het voordeel als de laatsate overnachting tegenvalt, dan is het niet erg om weer naar huis te gaan.
Dag 16 Naar huis
De dag van vertrek was aangekomen. Wij werden naar de luchthaven gebracht om in te checken. Gelukkig had Tui ons op tijd geïnformeerd dat wij 3 uur vertraging hadden, dus wij hadden alle tijd. Dat kwam goed van pas, want bij het inchecken waren de heren incheckers van mening dat wij zouden moeten betalen voor onze bagage. Wij waren van mening dat wij dat al hadden gedaan, maar zonder bewijs konden de heren dat echt niet geloven en moest er betaald worden. Nou ja, wij hadden 3 uur de tijd, dus wij konden rustig onze mailbox uitspitten naar mailtjes van Tui waaruit dat duidelijk zou kunnen worden. Een kwartiertje later konden wij een mailtje laten zien, uiteraard in het nederlands, waar je met een beetje moeite uit zou kunnen halen dat wij inderdaad betaald hadden. Maar ja, dan moet je wel Nederlands kunnen lezen. Onze Jamaicaanse incheckers bleken vloeiend Nederlands te kunnen lezen gelukkig. Het zou ook zo kunnen zijn dat zij wel door hadden dat wij niet in de truc zouden trappen, maar de waarheid zal wel nooit meer boven tafel komen. Hoe dan ook, onze koffer werd netjes ingechecked, zonder dat wij hoefden te betalen.
Nu was het tijd om onze laatste jamaicaanse dollars (en de vergoeding voor de vertraging) op gepaste wijze uit te geven op de luchthaven, om enkele uren later te vertekken naar Nederland. Wij hadden gelukkig weer de oude vertrouwde perenkist "Sunshine" als vliegtuig en zoals het Tui betaamd cabinepersoneel dat alleen lacht tegen betaling. Wij hadden er zin in, dat begrijpt u!
Ok, ik geef toe, die verslagen van de laatste paar dagen klinken wat zuur (maar wel waargebeurd!), waardoor het idee kan ontstaan dat wij met een domper de vakantie afsloten. Maar niets is minder waar. Wij hebben echt iets geleerd op dit prachtige eiland. En dat is in 1 woord samen te vatten; RELAX. En dat gaan wij ook echt doen. Vooral tijdens onze volgende reis. In. Botswana.